El Alem Ne Der Diye Yaşamak

Hayat, kimi zaman bir tiyatro sahnesine döner. Perdeler açılır, roller dağıtılır ve herkes bir karaktere bürünür. Kimi zaman kahraman, kimi zaman figüran oluruz. Peki, bu rollerin ne kadarı bize ait? Ne kadarı “el alem ne der” endişesiyle üstlendiğimiz maskeler?

Toplumun beklentileri, ailenin hayalleri, arkadaşların yorumları… Hepsi bir araya gelir ve bizi sarmalar. Adeta bir balonun içinde yaşarız; dışarıdan bakıldığında renkli ve parlak görünürüz ama içeride nefes almak gittikçe zorlaşır. Çünkü o balon, “el alem ne der” endişesiyle şişirilmiştir.

Peki, neden bu kadar önemsiyoruz başkalarının düşüncelerini? Belki de kabul görmek, sevilmek, ait hissetmek istiyoruz. Ancak unutmamalıyız ki, başkalarının onayıyla kurulan bir benlik, rüzgârda savrulan bir yaprak gibidir. Bugün alkışlayanlar, yarın eleştirebilir. Bugün beğenenler, yarın unutabilir. Oysa kendi iç sesimizi dinlemek, kendi değerlerimizle yaşamak, bizi gerçek anlamda özgür kılar.

El alem ne der diye yaşamak, bir süre sonra kendimize yabancılaşmamıza neden olur. Kendi hayallerimizi erteleyip, başkalarının hayallerini yaşar hale geliriz. Oysa hayat, bir başkasının senaryosunu oynamak için çok kısa. Kendi hikâyemizi yazmak, kendi yolculuğumuza çıkmak, belki de en büyük cesaret örneğidir.

Peki, nasıl kırarız bu zincirleri? Öncelikle, kendimizi tanımalıyız. Neyi sevdiğimizi, neye inandığımızı, ne için yaşadığımızı sorgulamalıyız. Sonra, başkalarının fikirlerini dinlemeyi bırakmamalı ama onları hayatımızın merkezine de koymamalıyız. Unutmayalım ki, herkesin bir fikri vardır ama bu, o fikrin doğru olduğu anlamına gelmez.

El alem ne der diye yaşamak, bir süre sonra içimizdeki sesi susturur. Oysa o ses, bizi biz yapan en önemli rehberdir. Onu dinlemek, kendi yolumuza gitmek, belki de hayatın en büyük ödülüdür. Çünkü gerçek mutluluk, başkalarının beklentilerini değil, kendi kalbimizin sesini takip ettiğimizde gelir.

Öyleyse, bugün bir adım atalım. Kendi hikâyemizi yazmak için. El alem ne der diye değil, kendi içimizdeki ses ne der diye yaşamak için. Çünkü hayat, başkalarının senaryosunu oynamak için değil, kendi hikâyemizi yazmak için çok değerli.